Zespoły

Tykociński Teatr Amatorski jest spadkobiercą dwóch tradycji teatralnych: polskiego ruchu amatorskiego, którego działalność jest udokumentowana od 1913 roku i żydowskiego teatru amatorskiego działającego od 1919 do połowy lat dwudziestych XX w. Po przerwie wywołanej wojną i ogólnym klimatem społecznym PRL Tykociński Teatr Amatorski odrodził się w 1985 roku z inicjatywy Muzeum w Tykocinie i Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Tykocińskiej. Odtąd działa, pielęgnując historię, tradycję i kulturę dawnego Tykocina i Podlasia. TTA przedstawia sztuki nawiązujące do klimatu XIX-wiecznych i przedwojennych teatrów prowincjonalnych i wędrownych. Głównym nurtem jest przywracanie pamięci o minionych czasach i zdarzeniach z historii Tykocina, ukazywanie bogactwa kultury Podlasia, a także odwoływanie się do współczesności, tematyki obyczajowej, pokazującej Tykocin i region współcześnie. Działania teatralne obejmują całe miasto, bowiem miejscami spektakli były i są: kościół parafialny, synagoga, zamek, muzeum, dom kultury, szkoła, restauracje i remiza strażacka. TTA łączy całą społeczność – aktorzy pochodzą z różnych środowisk i grup wiekowych, na scenie potrafią się spotkać trzy pokolenia rodziny, uczniowie i nauczyciele oraz seniorzy. Teatr, choć nie ma własnej sceny (wywołane jest to skromnymi warunkami lokalowymi Portu Kultury Tykocin), wystawia wiele stuk i chętnie z nimi podróżuje po całym Podlasiu. W 2021 roku został wydany staraniem gminy Tykocin i Portu Kultury Tykocin obszerny tom “Tykociński Teatr Amatorski” pod red. Marcina Kwiatkowskiego zawierający ponad 200 zdjęć z historii TTA, wspomnienia i teksty naukowe o działalności tego niezwykłego zjawiska na Podlasiu, jakim jest trwały, twórczy i aktywny Tykociński Teatr Amatorski. Wśród sztuk warto wspomnieć: “Wesołą nowinę bracia słuchajcie” (1985, reż. ks. Lech Łuba), “Ukrzyżuj Go! (1986, reż. ks. Lech Łuba), “Obrona Częstochowy” (1986, reż. ks. Lech Łuba), “Zwycięzca śmierci” (1987, reż. ks. Lech Łuba), “Zdobycie Tykocina” (1988, reż. Jolanta Najecka), “Jeno sen nasz jest cudny” (1988, reż. Jolanta Najecka), “Betlejem polskie” “Zdobycie Tykocina” (1988, reż. Piotr Damulewicz) “Jak król Zygmunt August ojców bernardynów tykocińskich zza rzeki na Nowe Miasto przenosił (1989), “Szkoda Michała Wiernika” (1989, reż. Jolanta Najecka), “Noc listopadowa” (1989, reż. Jolanta Najecka), “Rebeka, czyli świat żydowskich miasteczek” (1990, reż. Jolanta Najecka), “Żydowskie święto Purim” (1991), “Żydowskie święto Pesach” (1991), “Purymowe łakocie” (1993, reż. Ewa Wroczyńska, Janusz Kozłowski), “Dziady, część II” (1993, reż. Janusz Kozłowski), “Popas w Upicie” (1996, reż. Janusz Kozłowski), “Straszna Karczma” (1996, reż. Janusz Kozłowski), “Gorzkie żale” (1997, reż. Janusz Kozłowski), “Strażnik królewskiego skarbu” (1997, reż. Janusz Kozłowski), “Pastorałka” (1997, reż. Janusz Kozłowski), “Kalwaria tykocińska A.D. 2000 (2000, reż. Janusz Kozłowski), “Utrapienia pana starosty) (2003, reż. Janusz Kozłowski), “Dialog krótki o narodzeniu Pańskim” (2004, reż. Janusz Kozłowski), “Odwiedziny, czyli szołem alejchem w Kasrylewce” (2004, reż. Janusz Kozłowski), “To lubię, czyli tykocińska noc upiorów” (2004, reż. Janusz Kozłowski), “Znicze pamięci” (2004, reż. Janusz Kozłowski), “Pacjenci mularki Andrzejowej” (2004, reż. Janusz Kozłowski), “Chackiel Sara Małtes i kobieta z wątrobą na nosie”, “Skrucha konfidenta” (2006, reż. Janusz Kozłowski), “Purimszpil” (2013, reż. Janusz Kozłowski), “Cielątko Katarzyny Wilkowej i stacony muszkiet pana Kropiwnickiego” (2013, reż. Ewa Wroczyńska), “Żywy trup pana Zmierzchowskiego” (2013, reż. Ewa Wroczyńska), “Etrogi dla Białegostoku, czyli opowieść o święcie Sukot w dawnym Tykocinie” (2013, reż. Ewa Wroczyńska), “Pieniądze doktora Hiszpana, czyli straszne zdarzenie w drodze do Knyszyna” (2014, reż. Janusz Kozłowski), “40% prawdy” (2016, reż. Marcin Kwiatkowski), “Furmani sułatana Sulejmana” (2017, reż. Marcin Kwiatkowski), “Tango Tykocin” (2020, reż. Marcin Kwiatkowski), “Choroszczańska 11” (serial komediowo-dramatyczny czasu pandemii i zdalnej pracy teatru, 2020-2021, reż. Marcin Kwiatkowski), “Rozmowy z panią Mortis” (2021, reż. Marcin Kwiatkowski). Historię teatru i premier podano za oprac. Ewy Wroczyńskiej i Marcina Kwiatkowskiego